przemoc

Czas czytania: 8 Minuty

– Bił mnie tak długo, aż córka wezwała policję. Policjant zapytał mnie, czy składam oficjalne zawiadomienie. Spanikowałam, bo przed jego przyjazdem odgrażał się, że wyrzuci mnie z domu. Ja naprawdę wierzyłam, że w tak trudnym okresie epidemii mogę skończyć z dziećmi na ulicy – przyznaje Edyta.

Gdy zapytałam w kilku grupach w mediach społecznościowych, czy ktoś zna kobietę, która może obecnie przebywać w sytuacji bez wyjścia i być uwięziona na kwarantannie ze swoim oprawcą pod jednym dachem, nie spodziewałam się aż takiego odzewu.

Dość szybko udało mi się dotrzeć do pań, które przerażone opowiedziały mi o największym koszmarze swojego życia. Żadna z nich nie zgodziła się wystąpić w tym tekście pod imieniem i nazwiskiem. Te, które nadal żyją w tej przerażającej symbiozie, boją się. Te, którym udało się odejść, wstydzą. Przed sobą, dziećmi i rodziną. Historie Magdy, Edyty i Anny muszą ujrzeć światło dzienne.

Policja interweniowała drugiego dnia kwarantanny

Mąż Edyty jest zawodowym kierowcą. Niestety, po ślubie szybko pokazał swoje prawdziwe oblicze. Po alkoholu robił się agresywny, a swoją złość często wyładowywał na najbliższych.

 Był długi okres, że pracował w tygodniu, a do domu wracał jedynie na weekendy. Swoim zachowaniem doprowadził do tego, że wszyscy zaczęli żyć w stresie i nerwach na myśl o jego przyjeździe. W furii potrafił niszczyć wszystkie rzeczy znajdujące się w pomieszczeniu, wyzywał nas i próbował wyrzucić z domu, tłumacząc, że należy do niego – opowiada Edyta. – Dzieci się go boją. Gdy wiedziały, że ma przyjechać, prosiły, abym pozwoliła im nocować u babci lub koleżanki. Chciałam od niego odejść, ale groził, że wyrzuci nas na bruk. Manipulował faktami, zastraszał, a ja wierzyłam, że naprawdę ma do tego prawo – wyjaśnia.

Mężowi Edyty nie spodobało się, że został zobligowany przez sanepid do odbycia obowiązkowej kwarantanny w związku z wykonywanym przez siebie zawodem. Nie chciał zastosować się do panujących reguł.

 Zamiast spędzić czas z rodziną, zaczął pić, kompletnie ignorując fakt, że jesteśmy obok. Dzieci były przerażone wizją spędzenia z nim tygodni w zamknięciu. Chciałam z nim porozmawiać, zeszliśmy do piwnicy, aby dzieci nie słyszały, i on momentalnie wpadł w szał. Bił mnie tak długo, aż córka wezwała policję. Policjant zapytał mnie, czy składam oficjalne zawiadomienie. Spanikowałam, bo przed jego przyjazdem odgrażał się, że wyrzuci mnie z domu. Ja naprawdę wierzyłam, że w tak trudnym okresie epidemii mogę skończyć z dziećmi na ulicy – przyznaje Edyta.

Po odjeździe policji sytuacja się unormowała. Następny dzień zaczął się spokojniej, a rodzina nawet zjadła razem obiad. Niestety, mężczyzna ponownie wpadł w szał, gdy wieczorem żona próbowała skłonić go do szczerej rozmowy w cztery oczy.

– Drugiego dnia sytuacja się powtórzyła. Mąż zaczął grozić, że mnie zabije. Córka ponownie wezwała policję. 

Funkcjonariusze szybko przybyli na miejsce zdarzenia. Edyta i dwoje dzieci odważyli się złożyć zeznanie. Mężczyznę zabrano, by spędził obowiązkową kwarantannę z dala od rodziny. Kobieta nie wie, gdzie obecnie przebywa jej mąż.

 Otrzymał zakaz zbliżania się do rodziny i nakaz opuszczenia domu. Teraz już wiem, że nie ma prawa nas wyrzucić. Obiecałam zabrać moje dzieci do psychologa, gdy to wszystko się już skończy. Ta sytuacja otworzyła mi oczy.

Podczas epidemii uciekła z domu

Anna prowadzi własną działalność. Mieszka w jednym domu z mężem oraz 10-letnim synem. Relacja w małżeństwie zaczęła psuć się we wrześniu, gdy kobieta odkryła zdrady partnera. Wówczas mąż pokazał jej swoje drugie oblicze. 

– Za wszystko mnie obwiniał i ciągle kłamał. Zaczął również dawać mi kary. Zabierał klucze do samochodu, dokumenty, próbował wmawiać różne rzeczy, na przykład, że zdrady są moimi urojeniami – opowiada.

Mężczyzna zaczął znęcać się nad żoną nie tylko fizycznie i psychicznie – pojawiła się również przemoc na tle seksualnym.

– Próbował zmusić mnie do stosunku. Rzucał się na mnie, obezwładniał i próbował zrobić swoje. Przez zaciśnięte zęby syczał, że mąż przecież nie może zgwałcić żony – opisuje nadal poruszona Anna. – Ciężko mi było uwierzyć, że to naprawdę się dzieje. To olbrzymi ból oglądać siniki na swoim ciele, wiedząc, że ciosy zadała osoba, która niegdyś była dla nas całym światem. 

Gdy ogłoszono narodową kwarantannę, Anna zmuszona była zawiesić swoją działalność. Firma męża także przestała prosperować i coraz bardziej zaczął denerwować się przyszłą sytuacją finansową rodziny. 

– On dobrze zarabia, ale inwestował też pieniądze na giełdzie, był też hazard. Teraz, gdy wszystko jest zamknięte, nie ma klientów i siedzimy zamknięciu w domach, agresja się nasila – dodaje Anna.

Kobieta była przerażona sytuacją domową. Mąż na dobre zmienił się w oprawcę, który poniżał ją, wypominał błędy i notorycznie zastraszał. Anna zrozumiała, że sytuacja jest dramatyczna, gdy syn zaczął ją błagać, by wezwała policję, która wywiezie z domu agresywnego ojca.

– Zrozumiałam, że muszę zapewnić spokój i bezpieczeństwo swojemu dziecku. Zdecydowałam się na ucieczkę podczas kwarantanny. Zadzwoniłam do męża mojej siostry, który przyjechał samochodem 100 km tylko po to, aby zabrać nas z tego domu – wyznaje. – Tam będziemy bezpieczni, a ja mam nadzieję, że pandemia się skończy i będziemy mogli normalnie funkcjonować. Zamierzam się rozwieść.

Kwarantanna odcięła ją od znajomych.

Magda mieszka ze swoim byłym mężem w małym jednoosobowym mieszkaniu. Z pensji dozorczyni nie jest w stanie wynająć innego lokum. Rodzina ma założoną niebieską kartę, a mieszkanie cyklicznie odwiedza policja.

– Mój były mąż jest alkoholikiem. Codziennie pije, rano i wieczorem, nie sprząta po sobie i dewastuje mieszkanie. Sprawa jest w sądzie. Wiem, że powinnam się wyprowadzić, ale to nie takie proste. 

Sytuacja Magdy szczególnie pogorszyła się w okresie kwarantanny. Kobieta nie ma rodziców, u których mogłaby się ukryć, a znajomi, którzy zawsze oferowali jej wsparcie, nie chcą się spotykać w obawie przed zarażeniem koronawirusem.

– Jest bardzo źle. Ja już naprawdę nie jestem w stanie wytrzymać ciągłych gróźb i chociaż to niebezpieczne, wychodzę z domu. Jestem z tym wszystkim całkiem sama – przyznaje Magda.

W okresie epidemii życie jej byłego męża jest monotonne. Wstaje, idzie do sklepu po alkohol, wraca i naprzemiennie pije albo śpi. Podczas gdy on okupuje salon, Magda śpi na małym narożniku w kuchni. 

– Teraz nie ma możliwości, aby wyrwać się z domu i do kogoś pojechać. Właściwie, to w domu nie mogę nawet swobodnie rozmawiać przez telefon. Nie czuję się bezpiecznie, bo on wszystko słyszy. Jestem odarta z prywatności, a na domiar złego on nie dba o higienę.

Były mąż Magdy zaniedbał mieszkanie. Rozbite lustra, brudne meble, pokryty popiołem z papierosów dywan i piętrzące się puszki po piwie – tak wygląda jej rzeczywistość. Dozorczyni po pracy wraca do brudnego mieszkania, które musi posprzątać. – Boję się i jego, i tej sytuacji, ale co ja mam zrobić? – mówi kompletnie zrezygnowana.

Przemoc domowa nasila się w okresie kryzysu

Centrum Praw Kobiet jest fundacją zajmującą się przeciwdziałaniem wszelkim formom przemocy i dyskryminacji kobiet w ich życiu prywatnym. Jej celem jest również stworzenie warunków umożliwiających kobietom korzystanie z należnych im praw, w tym prawa do życia wolnego od przemocy i dyskryminacji. Niestety, sytuacja ofiar w okresie kwarantanny jest szczególnie trudna.

Jak pokazują badania opublikowane w czasopiśmie naukowym “Violence and Gender” wydawnictwa Mary Ann Liebert, w okresie katastrof naturalnych (jak np. powodzie czy huragany) można zaobserwować wzrost przemocy domowej. Podobną atmosferę stwarza również zagrożenie epidemiologiczne, podczas którego nasilają się stres i frustracja spotęgowane niestabilną sytuacją finansową. Ofiary do posłuszeństwa mogą być zmuszane szantażem i groźbami odcięcia od pieniędzy, niestabilną sytuacją ekonomiczną lub obawą przed wyrzuceniem w domu, co w zaistniałej sytuacji stanowi realne zagrożenie zdrowia i życia.

Wzrost przypadków przemocy domowej podczas epidemii koronawiursa zaobserwowano w Chinach. Na policję zgłoszono wiele takich aktów, w tym sytuację z 11 lutego 2020 roku, gdy 12-letnie dziecko zadzwoniło z prośbą o pomoc. Wraz z matką i 7-letnią siostrą uciekało wówczas po ulicach opuszczonego miasta, próbując dostać się do domu krewnej oddalonego o 50 km od miejsca ich zamieszkania.

W tamtym czasie wiele miast było zamkniętych, by zapobiec rozprzestrzenianiu się koronawirusa, ale rodzina musiała narażać własne życie, byle tylko uwolnić się od oprawcy. Po wielu prośbach w końcu policja wydała rodzinie zgodę na wyjazd z miasta. Jak podaje chiński magazyn internetowy “Sixth Tone”, liczba przypadków przemocy domowej zgłoszonych w Chinach w styczniu 2020 podwoiła się w stosunku do danych z ubiegłego roku.

Emerytowany policjant Wan Fei, będący założycielem organizacji przeciwdziałającej przemocy domowej w mieście Jingzhou, przyznał, że epidemia miała ogromny wpływ na przemoc w rodzinie. “Według naszych statystyk 90 proc. przyczyn przypadków przemocy w tym okresie jest związanych właśnie z epidemią koronawirusa” – podkreślił w rozmowie z “Sixth Tone”.

Psycholog o sytuacji kobiet

– Faktycznie jest tak, że jeżeli pojawiały się w rodzinie konflikty jeszcze przed epidemią, to w obecnej sytuacji kryzysowej mogą dodatkowo się zaostrzać. Jest kwarantanna, a z rodziną przebywamy w małym pomieszczeniu przez całą dobą. Do tego dochodzą lęk o zdrowie nasze i bliskich, niepewność przyszłości oraz często świadomość niestabilności finansowej. To wszystko stanowi wybuchową mieszankę – zauważa psycholog Aleksandra Juszczyk.

– W zaistniałej sytuacji zostały zaburzone także nasze rytuały i przyzwyczajenia. Każda osoba w normalnym, codziennym życiu wypracowała mechanizmy radzenia sobie z konkretnymi sytuacjami, a tutaj są one zaburzone – podkreśla.

Dla ofiar przemocy w trudnych chwilach bardzo często wsparciem okazywała się rozmowa z osobą bliską – przyjaciółmi, rodzicami, rodzeństwem. W czasie kwarantanny kontakt ten jest utrudniony. Nie możemy wyjść z domu i swobodnie spotkać się z kimś, kto zwykle podnosił nas na duchu. Rozmowa przez telefon również może nie być swobodna w sytuacji, gdy obok znajduje się partner-oprawca. – Bywa, że sprawcy narzucają kontrolę. Potrafią sprawdzać np. telefony ofiar, tym samym odzierając ich z prywatności – podkreśla Aleksandra Juszczyk.

– W czasie epidemii koronawiursa pragnę zaapelować do społeczeństwa. Zwracajmy uwagę na ludzi, którzy zwykle byli wokół nas. Jeżeli ktoś długo się nie odzywał, a zwykle to robił, warto zadzwonić. Zapytajmy wprost, czy im czegoś nie potrzeba. Okazujmy zainteresowanie naszym bliskim. Niech wiedzą, że o nich myślimy. Gdy zauważamy, że dana osoba doświadcza przemocy domowej, nazywajmy te zachowania właśnie przemocą – dzięki temu ofiary mogą dostrzec, że coś jest nie tak i zachęci je to do przyjęcia pomocy. Ofiary często nie dostrzegają, że dane zachowania są przemocowe lub zaprzeczają i wypierają ten fakt – apeluje psycholog.

Prawnik apeluje o zapoznanie się z własnymi prawami

Mecenas Tomasz Plasota, radca prawny, zajmuje się zawodowo rozwodami, alimentami, podziałem majątku, prawem cywilnym i wszystkimi kwestiami związanymi z prawem rodzinnym. Z ogromnym zaangażowaniem prowadzi kanały social media, w których dzieli się z kobietami wsparciem i swoją wiedzą dotyczącą walki o nowe, lepsze życie. W mediach społecznościowych można odnaleźć go też po hashtagu #pojejstronie.

W swojej pracy bardzo często ma do czynienia z ofiarami przemocy domowej. Jak sam podkreśla, siedzenie w domach, które ma zapewnić nam bezpieczeństwo w okresie kwarantanny, w praktyce okazuje się prawdziwym testem dla rodzin i związków.

– Zaobserwowałem, że ofiary są często uzależnione od oprawców pod względem finansowym. Toksyczni partnerzy przekonują kobiety, żeby nie pracowały, a zajmowały się dziećmi i domem. W takich sytuacjach dochód mężczyzny jest jedynym źródłem utrzymania rodziny. Na co dzień partnerzy ci zajęci są zwykle pracą i rzadziej bywają w domach. W okresie kwarantanny nie mają tylu zadań zawodowych, nie mogą też spędzać czasu ze znajomymi poza domem. Przemoc z ich strony jest wtedy nasilona, ponieważ cały czas przebywają w domu i nie są w stanie powstrzymać się od gnębienia swoich partnerek – przyznaje.

– W ciągu kilku dni miałem wiele sygnałów od kobiet na temat tego, że są atakowane przez przemocowych partnerów. Miałem też już trzy telefony od pań, których partnerzy właśnie w okresie kwarantanny postanowili wyrzucić je z domu – w sam środek epidemiologicznego piekła z dzieckiem u boku – dodaje.

Oprawcy sprytnymi trikami potrafią zastraszyć partnerkę, wykorzystując jej nieznajomość prawa. – Zauważyłem, że wiele osób nie zna swoich praw. Manipulatorzy potrafią wmówić partnerkom, że nie zostanie im przyznana przez sąd opieka nad dziećmi np. tylko dlatego, że przez lata nie pracowały i nie miały żadnego dochodu, a zajmowały się domem. Co gorsza kobiety w to wierzą i tkwią w takich relacyjnych pułapkach – opowiada. 

– Osoby żyjące w związkach nieformalnych obawiają się, że partner może z dnia na dzień wyrzucić ich z domu. W rzeczywistości, chociaż konkubinat nie jest prawnie sformalizowany, taka sytuacja nie może mieć miejsca z dnia na dzień. W przypadku próby wyrzucenia drugiej osoby z domu, nawet w asyście policji, trzeba stanowczo powiedzieć, że nie mamy gdzie pójść i nie chcemy opuścić lokalu, w którym znajdują się nasze rzeczy, i z którego korzystamy na podstawie niejako umowy użyczenia. Warto też wezwać kogoś bliskiego, aby był naocznym świadkiem wydarzeń. Osoba ta może też dokumentować, np. nagrać wideo, całe zajście – podpowiada mecenas Plasota.

Gdy dana osoba odmówi dobrowolnego opuszczenia lokalu, wówczas partner musi złożyć w sądzie pozew o eksmisję, którego rozstrzygnięcie może potrwać do kilku miesięcy.

– Zdaję sobie sprawę, że mieszkanie z oprawcą to żadna przyjemność, ale czasem potrzebne jest te kilka dni na ułożenie sobie spraw i znalezienie nowego lokum. Szczególnie w okresie epidemii, gdy powrót z małym dzieckiem do rodziców będących w podeszłym wieku nie jest wskazany.

Radca prawny Tomasz Plasota apeluje również do ofiar, aby nie dały się wyrzucić z domu bez dziecka, gdyż wówczas odzyskanie go przed sądem może okazać się naprawdę trudne.

– Sąd w takich sytuacjach zwykle stanie po stronie ojca. Szczególnie jeśli on manipuluje faktami i przedstawi was w złym świetle. Dobrowolnie opuszczając mieszkanie bez dziecka, możecie mieć faktyczny problem z odzyskaniem go. Bywają sytuacje, że partner, który został w domu z dzieckiem, wbrew swoim zapewnieniom skutecznie blokuje kontakt matki z dzieckiem, co negatywnie wpływa na jej więź z nim – tłumaczy mecenas…”

Źródło: WP | autor: Maja Kołodziejczyk

Link do artykułu: https://kobieta.wp.pl/bezwyjscia-przemoc-domowa-w-czasie-kwarantanny-gdy-nie-ma-dokad-uciekac-6495200849290881a

Czas czytania: 4 Minuty

Sytuacja ofiar przemocy domowej jest teraz dramatyczna. – Bardzo często są to kobiety, które od dłuższego czasu podejmują decyzję o odejściu. Niestety odwlekają jednak ten ostateczny krok, bo na przykład znajdują niesprzyjające okoliczności – są w trakcie zmiany pracy, kończą studia podyplomowe, czekają aż dziecko skończy kolejną klasę. Dziś są zamknięte w czterech ścianach ze swoim oprawcą i rzadko kiedy mogą coś zmienić – tłumaczy w rozmowie z Onetem prawnik.

Na swoim instagramowym profilu napisał: „Niestety mam wrażenie, że w całej tej panice o dobro ogółu, po raz kolejny zapomniano o osobach, które w tych domach zostały zamknięte wraz ze swoimi katami – o kobietach będących ofiarami przemocy domowej i ich dzieciach. O tych, którzy zmuszeni są wytrzymywać codzienne ataki na swoją osobę, a dziś nie mają możliwości ucieczki”

W rozmowie z Onetem prawnik przyznaje, że od momentu ogłoszonych przez rząd zaleceń związanych z przemieszczaniem się, otrzymuje wiadomości, telefony od kobiet, które żyją w przemocowych związkach, a dzisiaj ich sytuacja staje się dramatyczna

Tomasz Plasota – radca prawny zajmujący się prawem rodzinnym, alimentami, podziałami majątku, rozwodami, rozstaniami w przypadku konkubinatu. W mediach społecznościowych można odnaleźć go też po hashtagu #pojejstronie, którego używa pomagając kobietom wyjść z przemocowych związków i uregulować wszelkie kwestie prawne

Dziś kobiety doświadczające przemocy mają poczucie, że brak im możliwości jakiegokolwiek ruchu. – Wcześniej, kiedy wychodziły z domu, pracowały, zawsze miały szansę się spotkać z drugim człowiekiem, odciąć się na chwilę od tego, co w domu. One żyją w zakłamaniu. Idąc do przyjaciółki, której chciały się wygadać, mówiły, że są umówione z księgową. Spotykając się z prawnikiem, mogły wymyślić, że mają wizytę u lekarza. A teraz? Teraz, kiedy do mnie dzwonią, w międzyczasie mają trzy telefony od niego, bo on chce wiedzieć, gdzie ona jest, co robi, z kim rozmawia i po co. Są nieustannie inwigilowane.

Prawnik podkreśla, że w obecnej sytuacji niezwykle istotne jest, by kobiety doświadczające przemocy miały obok siebie kogoś, kto je wspiera, do kogo mogą zadzwonić, w ostateczności uciec. Ważne, by taka osoba nie oceniała, nie dawała porad, nie ferowała wyroków, tylko była i rozumiała.

Plasota przyznaje, że w ciągu ostatnich kilku dni odbierał telefony od kobiet, których partnerzy postanowili wyrzucić je na bruk, w sam środek epidemii. I choć co prawda przyznaje, że ciężko doradzać, jak wrócić do domu, w którym cię nie chcą, to jednak ważne, żeby kobiety wiedziały, że jeśli są w związku małżeńskim, mąż nie ma prawa wyrzucić ich z mieszkania, nawet jeśli on ma tytuł prawny do lokalu. – Kobiety w takiej sytuacji chroni Kodeks rodzinny i opiekuńczy. W gorszej sytuacji jest kobieta żyjąca w konkubinacie. Jeśli partner chce się jej pozbyć z domu, a często używa argumentu: „nie znam tej pani, dwa dni temu do mnie przyszła i nie mogę się jej pozbyć”, choć mieszkają ze sobą kilka lat, ona ma prawo odmówić wyjścia, nawet jeśli zjawi się policja, mówiąc, że nie ma gdzie pójść, a w mieszkaniu znajdują się jej rzeczy, i że korzysta z lokalu na podstawie umowy użyczenia zawartej z partnerem, której on nie wypowiedział. W tej sytuacji kobieta może zostać eksmitowana, ale to przemocowiec musi złożyć do sądu wniosek o eksmisję, tym samym kobieta zyskuje kilka dni, by sobie poukładać pewne sprawy, znaleźć miejsce, gdzie mogłaby się zatrzymać.

Prawnik przestrzega, żeby kobiety nigdy nie wychodziły z domu bez dzieci, gdy mąż czy partner chce je wyrzucić. – Chociaż dzisiaj nadal panuje mit, że sądy rodzinne są prokobiece z doświadczenia wiem, że to wcale nie jest prawda. Sąd, nim wyda wyrok na korzyść kobiety, trzy razy się zastanowi, by nie być posądzonym o stronniczość przez zdecydowanie działające stowarzyszenia wspierające ojców. Sam zauważam, że sąd często w sytuacji, gdy matka zostawia dzieci i sama ucieka przed ich ojcem, bierze stronę mężczyzny, który doskonale potrafi manipulować faktami i dyskredytować żonę czy partnerkę. Dlatego kobiety muszą wiedzieć, że nie ma takiego prawa, które nakazywałoby im opuścić dom czy mieszkanie, nawet, gdy zjawia się policja. Policjant może co najwyżej w notatce zapisać, że odmówiono wyjścia z lokalu. I jeszcze jedno – kiedy dochodzi do takiej sytuacji, kobieta powinna zadzwonić do kogoś zaufanego, kto będzie świadkiem zdarzenia i pomoże je dokumentować.

Dziś nie ma statystyk, które by mówiły, że wzrosła przemoc domowa od czasu ogłoszenia epidemii. Oczywiście nie można też mówić, iż sprawcami przemocy domowej są wyłącznie mężczyźni, bo także znam przypadki przemocowych kobiet – zaznacza prawnik. Tych przypadków jest jednak zdecydowanie mniej. Jedno jest pewne, w sytuacji poczucia zagrożenia, lęku, niepewności, agresja u osób skłonnych do przemocy wzrasta, tym samym przemoc eskaluje, dlatego tak ważne jest, co również podkreśla mecenas Tomasz Plasota, zauważanie kobiet, które dziś naprawdę mogą potrzebować wsparcia i pomocy. – W tym wyjątkowo trudnym czasie nie zamykajmy oczu, nie udawajmy, że nie widzimy, nie słyszymy, wręcz przeciwnie, wyciągajmy rękę do kobiet doświadczających w czterech ścianach swojego domu przemocy – apeluje prawnik. 

Pamiętam historię wspieranej prawnie pani, którą mąż zdradzał z jej przyjaciółką. Był na tyle bezczelny, że zapowiedział, że wyjeżdża z kochanką na weekend i jak wróci postanowi, z którą z nich chce być. Co zrobiła żona? Wyprasowała mu koszule na wyjazd, a kiedy wrócił i się nie odzywał, spytała, co postanowił. Zepchnął ją ze schodów i to była ta kropla, która się przelała, ona w końcu przestała wierzyć, że cokolwiek się zmieni, ale musiało dojść do tak drastycznej sytuacji, żeby coś w niej pękło. 

Plasota przyznaje, że kobiety doświadczające przemocy ze strony mężów czy partnerów nie mają łatwo w procesie sądowym. – Mężczyźni nie działają pod wpływem emocji, przez co często są dla sądu bardziej wiarygodni. Robią z tych kobiet prostytutki, narkomanki, alkoholiczki, osoby chore psychiczne. Pokazują nagrania, na których ona płacze i prosi, żeby zmienił swoje zachowanie, a które mają być dowodem na jej niestabilność emocjonalną. A przecież te kobiety są często zaszczute, wyzute z poczucia własnej wartości, gdy latami słyszą, że są nic niewarte, że nic nie znaczą, że bez niego byłyby nikim – zauważa prawnik. – One czują się zmanipulowane, niedowartościowane, wmawia im się, że to jak on je traktuje, to ich wina. Facet potrafi wciąż wytykać takiej kobiecie, z jakiego domu pochodzi, że wyciągnął ją ze wsi, z małej miejscowości, z biedy, ale już nie wspomina, że w jego domu, na jego oczach, ojciec potrafił wbić nożyczki w dłoń matki, która szła następnego dnia do kościoła i przepraszała Boga za to, że zwróciła uwagę mężowi, że się znowu upił. Zachowania przemocowe są powielane w dorosłym życiu przez dzieci, które wychowują się w takich domach.

Sytuacja jest o tyle trudna, że decyzję o wyjściu z przemocowej relacji determinuje dziś nie tylko strach o swoje zdrowie i życie, ale ogólna utrata poczucia bezpieczeństwa. – Kobiety boją się, czy nie stracą pracy, czy jak odejdą i zachorują, będzie miał kto zająć się ich dzieckiem. Zdają sobie sprawę, że sądy obecnie działają z opóźnieniem, że trudno podjąć szybkie kroki prawne, które zabezpieczą ich przyszłość i często przyszłość ich dzieci – mówi mecenas Plasota, który przyznaje, że częstym powodem rozwodów ze strony kobiet jest stosowana wobec nich przemoc, która – fakt, przez dłuższy czas była tolerowana, bo kobieta dawała mężowi kolejne szanse, a przecież – jak mówi Plasota – przeszłe czyny prognozują przyszłe czyny…”

Źródło: Onet | autor: Ewa Raczyńska

Link do artykułu: https://kobieta.onet.pl/wiadomosci/koronawirus-i-kwarantanna-ofiary-przemocy-zamkniete-w-domach-ze-swoimi-katami/cgy432l